ԱՄՆ-Հայաստան ռազմավարական համագործակցության փաստաթուղթը ստորագրվեց այդ երկրի վարչակազմի փոփոխությունից 6 օր առաջ...

Կոլումբիայի համալսարնի, քաղաքկիրթ և ոչ քաղաքակիրթ հանրությունների տարբերակման ուսումնասիրության 19-րդ կետը ձևակերպված է այսպես. «Խոշոր աղետների, կտակլիզմների ժամանակ, քաղաքակիրթ հանրության մոտ դիակապտության և թալանի երևույթները հանդես են գալիս երրորդ օրը: Իսկ ոչ քաղաքկիրթ հանրություններում, հենց առաջին օրից»:

Այնպիսի հանրային ոգևորություն, որ կա այս օրերին, ես տեսել եմ 2018-2020 թվականներին` մինչև պատերազմը:

Արարատ Միրզոյանի հետ ՀՀ-ԱՄՆ ռազմավարական գործընկերության մասին փաստաթուղթ ստորագրած ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Բլինքենը ոչ գործընկերային, երեսպաշտական քայլ կատարեց հայ ժողովրդի հանդեպ, բացեիբաց կեղծելով իրականությունը և հայտարարելով, թե Փաշինյանի ղեկավարմամբ Հայաստանը նշանակալի հաջողություններ է գրանցել ժողովրդավարության ոլորտում:

Հիմա մի տեսակ ավելորդ է թվում հայկական ներկա իրավիճակի հերթական ստույգ բնութագրումը, ախտորոշման ու «բուժամիջոցի» հետ մեկտեղ:

Այսօր ՀՀ ԿԳՄՍ նախարար Ժաննա Անդրեասյանը և Երևանի քաղաքապետ Տիգրան Ավինյանը կնքել են մշակույթի ոլորտում համագործակցության հուշագիր: Կնքել են ճիշտ այն նույն վայրում, որտեղ 2023 թ. «Բնօրրան» պատմական հուշարձանների պահպանման հայկական ընկերություն ՀԿ-ի նախաձեռնությամբ տեղի ունեցավ Հայոց պատմության 7-րդ դասարանի խայտառակ ու տխրահռչակ դասագրքի վերաբերյալ քննարկումը, որի արդյունքում տասնյակ պատմաբաններ ու գիտական հիմնարկներ միասնական մասնագիտական եզրակացություն ընդունեցին, որտեղ նշվում էր հետևյալը. «2023 թ․ պ․գ․թ․ Սմբատ Հովհաննիսյանի հեղինակած «Հայոց պատմություն» առարկայի 7-րդ դասարանի դասագիրքն ունի հայեցակարգային, մեթոդաբանական, գիտականության, կրթադաստիրակչական, մանկավարժական, պատկերագրական նյութի, տեխնիկական և փորձագիտական համալիր խնդիրներ…»

Նիկոլ Փաշինյանը շարունակում է իր արտառոց մտքերով հոգեբանական ահաբեկչության ենթարկել հայերին։ Նա Ֆեյսբուքում գրել է․ «Նրանք, ովքեր մեզ քննադատում են հրապարակային լինելու մեջ, ուզում են Հայաստանում կյանքը կանգնի, ուզում են տիրի պատերազմի տրամադրությունը։ Հայաստանում կյանքը եռում է, Խաղաղությունը կառուցվում է»։

4 օր առաջ ասում էր՝ աղքատությունը ձեր խնդիրն է, 4 օր հետո ասում է՝ ես լավ եմ ապրում, շատ եմ վաստակում, շատ եմ ծախսում: Կարելի էր սա մեկնաբանել որպես միանգամից հարստացած մի չտես գեղցու պահվածք, բայց...

Օրինակ, ինչպե՞ս ՀՀ քաղաքացին կարող է խաղաղ ապրել ադրբեջանական, ենթադրենք` SOCAR նավթային ընկերության հետ, եթե այդ նույն քաղաքացու խաղաղ ապրուստն անհամատեղելի է հայկական Telcell-ի, Nairi Insurance / Նաիրի Ինշուրանս-ի, Inecobank CJSC և մնացած բանկերի հետ: Ավելին` ինչպե՞ս խաղաղ գոյատևել, ենթադրենք` Եվլախի քաղաքապետարանի հետ, եթե Երևանի քաղաքապետարան-ը թշնամաբար է տրամադրված երևանցու նկատմամբ, իսկ քաղաքապետի հայրը մի քանի տասնյակ հազար քաղաքացիներին «օպելով համբալ է» անվանում:

Քաղաքականության մեջ չեն կարող լինել զգացական թշնամիներ. այստեղ կարելի է առանձնացնել շահային հակառակորդներ և արյան կամ գոյութենական թշնամիներ։